Nynke's blogjes

We schrijven 29 maart 2018 en dus is het alweer 5 maanden geleden dat ik met die gekke bacterie in het ziekenhuis lag en dus net zo lang geleden dat ik m'n laatste blog schreef. In de tussentijd is er natuurlijk weer het nodige gebeurd in m'n leventje. Van eerste tot laatste keren, nieuwe mensen ontmoeten, oude liefdes ontmoeten (laat ik niet overdrijven, het ging maar om 1), m'n 45e verjaardag, concerten, etentjes. Ohja, er was ook nog iets met chemo.... Laat ik daar mee beginnen. Op 4 januari stroomde er voor de (derde) laatste keer een stoot chemisch afval m'n lichaam binnen. De bedoeling was om daarna zo lang mogelijk aan de immuuntherapie te gaan. Persoonlijk had ik er niet zoveel vertrouwen in (is een tè lang verhaal waarom), maar m'n oncoloog wèl, dus dan proberen we dat hè? Voor 5 april stond een CT-scan op de rol. Maar halverwege februari voelde ik weer het eea in m'n buik. Anderhalve maand wilde ik dus niet wachten. Gelukkig kon de scan naar voren

Goed, die mop van die twee vriendinnen die voor een lang weekend naar Spanje zouden gaan, kennen de meesten inmiddels wel. Voor degenen die dat even gemist hebben, hier een korte samenvatting: Ik heb sinds eind juni een zogenaamde picclijn in m'n arm. Dit is een semi-permanent slangetje van zo'n 50 cm in een ader van m'n bovenarm dat doorloopt net boven m'n hart waar de chemo door kan en ook bloed afgetapt kan worden. Echter begin november kreeg ik last van de arm waar die picclijn in zit. Ik dacht dat de lijn niet lekker zat, dus ging ik naar de dagbehandeling van het ziekenhuis (waar ik elke donderdag m'n behandeling krijg) en heb om een nieuwe pleister gevraagd in de hoop dat die lijn een beetje zou verschuiven en ik van de pijn af zou zijn (ik kon op een gegeven moment m'n arm nauwelijks strekken en en wist niet meer hoe ik hem moest houden om geen pijn te voelen). Maar blijkbaar lag het niet aan de pleister, want de volgende dag had ik nog steeds last va

Champagne, tompoucen, nagels, kiezen en meer! 27 september 2017 Afgelopen donderdag kreeg mijn chemobuurvouw haar vijfde en één na laatste chemo. Ze was helemaal opgetogen. Uiteraard! Nog 1 te gaan en dan hup, verder met leven en opkrabbelen met die hap! Ze vroeg aan mij hoeveelste chemo het voor mij was. Eerlijk gezegd ben ik de tel een beetje kwijt. Ondertussen heb ik het opgezocht en krijg ik morgen m'n 27e chemo. Jemig. Mijn Kanjerketting zou al aardig vol zijn geweest. Helemaal als ik alle onderzoeken, scans, haarverlies, de operatie en andere "verdiensten" meereken. Een kleurrijke boel! Gelukkig "troost" ik mezelf elke week met een ander kleurrijk geheel. M'n lievelings! We hebben sinds het begin van deze chemoreeks bij de bakker elke week twee tompoucen besteld (had ik eigenlijk al verteld dat Bas èlke donderdag met me meegaat?? Kanjer hè?!). Dus elke week vanuit het ziekenhuis haasten we ons naar de bakker en peuzelen we samen onder het genot v

Na twee maanden radiostilte, hier een kleine update van de zieke kip: Op 21 augustus ben ik weer door de scan gegaan. Ten opzichte van de scan van 12 juni liet deze geen af- maar ook geen toename van cellen zien. Het is dus eigenlijk stabiel gebleven. De doc vond het geen reden tot ongerustheid. Hij zei dat het waarschijnlijk wat langer werk nodig had.  Vier weken pauze voor onze geplande reis in oktober naar Nieuw Zeeland vond ie echter geen goed idee. Daar wachten we dan maar even mee. Iets met een vat en zuur enzo. Dusssss.... eigenlijk geen goed nieuws maar ook geen slecht nieuws!! Ik vind nog steeds wel het goede nieuws dat die stomme cellen (nog) niet in m'n organen zitten! De tumormarkerwaarde (halen ze uit je bloed) daarentegen liet een goed beeld zien. Waar ie in juni nog 132 was, is ie nu 14! Gezonde mensen hebben een marker van zo rond de 35. Dat is dan weer géén verkeerd nieuws!  Afgezien van dat allemaal heb ik wat ongemakkelijkheden (snel moe en buiten adem, vaa

Goed. Ik had dus dat voornemen om te gaan bloggen. Je hoeft geen hogere wiskunde gestudeerd te hebben om te kunnen zien dat het tot nu toe maar bij 1 blog is gebleven. Gelukkig houden jullie je een beetje koest en voel ik van jullie uit totaal geen druk om wat letters de ether in te knallen. Dank daarvoor! Vandaag is het ongeveer een maand nadat de arts mij verteld heeft dat die stoot pillen bij mij niets doen. Nu wist ik al langer dat ik niet meer beter word, maar als zo'n arts je dat nog een keer vertelt op een artsenmanier, weet je dat het einde naar voren geschoven wordt. Daar heb ik nu zo'n vier weken over na kunnen denken en dat is een vreemd besef. Helemaal omdat ik me nu gewoon goed voel, ik alles wel zo'n beetje kan doen en laten wat ik wil en buiten (bijna) elke dag de zon schijnt! Inmiddels heb ik alweer drie chemokuren gekregen (ik hang de komende maanden elke donderdag aan het infuus) en heb ik alweer het één en ander beleefd. Ik heb het idee dat zolang ik

" zinin, “life is good”, #mooi, #hilarisch, “geweldige avond!”, #energie, #chill! En zo komen er dagelijks nog veel meer updates en termen langs die niets aan de verbeelding overlaten: wat is mijn leven toch leuk, inspirerend, spannend, romantisch, betekenisvol en/of sociaal." Zo begon ik mijn faceookberichtje op 18 september 2015. Om als volgt verder te gaan: " Vaak genoeg heb ik ook zulke updates geplaatst van mijn leuke leven. Want dat had ik. Echt!! En daar zit je dan: relatie net naar de knoppen, huisdier dood, klant kwijtgeraakt, proefwerk slecht gemaakt of een andere situatie die niet echt in bovengenoemde termen omschreven kan worden. Heeft de rest van de wereld dan écht zo’n leuk(er) leven? Het zit in de menselijke aard om onze mate van geluksgevoel te vergelijken met personen om ons heen. Als je collega’s het slecht doen, voel jij je met je magere plusje best goed. Als de relatie van je beste vriend(in) net over is, is jouw leven zo slecht nog niet. Socia